คนเราส่วนใหญ่เสียพลังงานและเวลาส่วนใหญ่ของชีวิตไปกับการทำให้คนรอบข้างยอมรับ เราอยากมีและอยากเป็นในสิ่งที่สังคมและคนรอบข้างกำหนดมาให้ เราไม่ได้อยากมีและอยากเป็นในสิ่งเหล่านั้นจริงๆ แต่มันเป็นเพียงแค่ประตูไปสู่การได้รับการยอมรับจากคนรอบข้างมากกว่า
ที่มันเจ็บปวดก็คือ คนเหล่านั้นส่วนใหญ่ที่เราพยายามเอาใจเขานั้น ไม่ใช่คนที่รักเรา พวกเขาเป็นใครก็ไม่รู้ หรือในหลายกรณี พวกเขาเป็นคนที่เกลียดเรา อิจฉาเรา ดูถูกเรา ไม่อยากให้เราได้ดีด้วยซ้ำ แต่เราก็ยอมเสียพลังงานและเวลาส่วนใหญ่ของชีวิตเพื่อให้คนเหล่านั้นยอมรับเราให้ได้ แทนที่เราจะเอาเวลาเหล่านั้นไปทำเพื่อตัวเราเองหรือเพื่อคนที่รักเราจริงๆ มันเสียชาติเกิดก็ตรงนี้แหละ
แทนที่เราจะใช้ชีวิตเหมือนคนส่วนใหญ่ ทำไมเราไม่กลับมามองความต้องการของตัวเราเองจริงๆ เลิกแคร์สายตาหรือความคาดหวังของคนอื่น อยากทำอะไรในชีวิตก็ทำเลย ทำให้ตัวเราเองมีความสุขมากที่สุด ในแบบของเราเอง โดยที่ไม่ต้องไปสนใจว่าคนอื่นจะคิดยังไงกับเรา แบบนี้เราก็จะใช้ชีวิตในแบบที่มีอิสระภาพ มีกดดัน และที่สำคัญก็คือใช้มันอย่างคุ้มค่าจริงๆ